Z drugiej niemal 90% z nich jest skutecznie zestrzeliwana przez Izrael zawczasu. Myślę sobie: statystyki są po mojej stronie. Nic złego nie może się stać. Czyli taka wojna i wojenka jednocześnie. Zatrzymujemy się w fabryce farb Denber, gdzie przed dwoma tygodniami prosto w budynek trafiły dwie rakiety. Minimalnatemperatura to 83°F. Tak więc średnia średnia temperatura w wrzesień w Tel Awiw wynosi 85°F. Te temperatury różnią się z zarejestrowanymi danymi zaobserwowanym w Tel Awiw w wrzesień z maksymalnym zapisem 97°F w 2010 i minimalnym zapisem 74°F w 2021. Możesz oczekiwać mniej więcej 20 dni z temperaturami aż do 86°F, lub Klimat w Eilacie w maju jest idealna. Pogoda w Ejlat w maj jest sucha; nigdy nie pada deszcz. Klimat jest bardzo ciepły w tej miejscowości w maj. Najwyższa normą sezonowa to 94°F. Średnia zarejestrowana temperatura minimalna wynosi 79°F. Tak więc średnia średnia temperatura w maj w Ejlat wynosi 86°F. Zauważ, że sezonowe normalne Vay Tiền Nhanh. Na trzynastu członków pierwszego rządu Izraela, sześciu pochodziło z Polski. Żydzi z Polski stanowili także znaczną część kadry dowódczej oraz służb specjalnych państwa, które powstało w Palestynie przed 60 laty. Jednak odpowiedź na pytanie, skąd się wziął Izrael w zamieszkałej głównie przez Arabów Palestynie wcale nie jest prosta. Na początku XX wieku Palestyna była częścią tureckiego imperium i nikomu się nie śniło, że w tym miejscu może powstać żydowskie państwo. Zwłaszcza że Żydów wówczas tam było niewielu. Najważniejszym problemem wydawała się emancypacja narodowa Arabów. W czasie I wojny światowej wsparli Anglików w walce z Turkami, licząc, że po zwycięstwie będą mogli stworzyć własne państwa. Tak się jednak nie stało. Po I wojnie wielkie mocarstwa zdecydowały, że terytoria arabskie zostaną podzielone jako protektoraty Anglii (Egipt, Transjordania, Irak) oraz Francji (Syria i Liban). W Jerozolimie zaczął urzędować brytyjski gubernator. Elity żydowskie zapamiętały jednak słowa deklaracji szefa brytyjskiej dyplomacji lorda Arthura Balfoura, który w listopadzie 1917 r. obiecał brytyjskim Żydom, że Wielka Brytania będzie wspierać utworzenie w Palestynie „żydowskiej siedziby narodowej”. Marzenie o Palestynie Początkowo idea powrotu Żydów do Palestyny dla nich samych wydawała się mrzonką. Część środowisk żydowskich wspierała procesy emancypacyjne, integrowała się w krajach, gdzie mieszkała. Biedota mieszkająca w sztetelach — małych żydowskich miasteczkach — w Europie Wschodniej marzyła, jak przeżyć do następnego dnia. Wielu wiązało nadzieje z ruchem socjalistycznym, a później komunistycznym, inni czekali na powtórne przyjście Mesjasza. Tym bardziej zaskakujący był pomysł, który w 1896 r. opisał Teodor Herzl, literat i filozof, mieszkający w Wiedniu. Analizując falę antysemityzmu w Europie, Herzl udowadniał, że tylko tworząc własne państwo w swej starej ojczyźnie, czyli w Palestynie, Żydzi będą bezpieczni i znajdą tam warunki do normalnego rozwoju. Książka ukazała się w języku niemieckim pt. „Der Judenstaat” (Państwo żydowskie). Już na początku XX wieku fala antysemickich rozruchów w Rosji (to temat sławnego musicalu „Skrzypek na dachu”) spowodowała, że niektórzy z opuszczających carskie imperium kierowali się na Bliski Wschód. Ruch nasilił się, gdy w Jerozolimie zaczęli rządzić Brytyjczycy, początkowo przychylni żydowskiemu osadnictwu. W 1919 r. w Palestynie mieszkało już 65 tys. Żydów, a w końcu lat 30. już ok. 400 tys. Nadal jednak stanowili mniejszość, gdyż tylko ok. 28 proc. całej ludności tej prowincji. Nowy Izrael Osadnicy tworzyli kibuce, czyli spółdzielnie rolne, gdzie zarówno ziemia, jak i środki produkcji były własnością całej społeczności. Pierwszy z nich, Degania, powstał nad Jeziorem Tyberiadzkim. Wielu z osadników wywodziło się ze środowisk lewicowych, i uwierzyli, że w krainie przodków dane im będzie zbudować lepszy i bardziej sprawiedliwy świat. Kibuce były połączeniem idei syjonistycznych z socjalizmem, niezwykłym eksperymentem społecznym, który faktycznie stworzył nowy naród. Handlarze, rzemieślnicy, geszefciarze i intelektualiści stawali się chłopami zmuszonymi do katorżniczej pracy w ekstremalnie ciężkich, często pustynnych warunkach. Tam stawali się Izraelczykami, ludźmi o zupełnie innej mentalności i świadomości aniżeli Żydzi żyjący w diasporze na całym świecie. Bardzo wielu z osadników po przybyciu do Palestyny zmieniało swoje nazwiska na hebrajskie, jakby podkreślając w ten sposób ostateczne zerwanie z historią europejskiego żydostwa. Tak zrobił Dawid Grűn, urodzony w Płońsku, pierwszy premier Izraela, który w Palestynie został Ben Gurionem, czyli Synem Lwa. Osadnicy wspólnie pracowali i walczyli. Arabowie bowiem szybko zorientowali się, jakie mogą być konsekwencje rozwoju osadnictwa. Ich bojówki najpierw niszczyły zbiory, a później napadały także na osiedla, zabijając ich mieszkańców. Każdy członek kibucu musiał umieć posługiwać się bronią. W dzień pracowano, wieczorem pełniono straż. Wszystko koordynowała tajna organizacja samoobrony Hagana, powstała w 1920 r. — zalążek przyszłej armii Izraela. Jej siła polegała na znakomicie zorganizowanym wywiadzie — Szerut Jediot, czyli Służbie Informacyjnej, zwanej w skrócie Szai. Stworzył ją Ruben Sziloah, syn rabina, który jeszcze nazywał się Zaslawski i pochodził z terenów imperium carskiego. Szai miała swoich ludzi nie tylko w różnych środowiskach arabskich, ale i tam, gdzie żyła diaspora żydowska, a była ona praktycznie wszędzie. Wielka wędrówka Do połowy lat 30. Brytyjczycy tolerowali żydowską imigrację, czyli aliję, później próbowali radykalnie ją zahamować. Wówczas Żydzi stworzyli jedną z najbardziej niezwykłych organizacji XX wieku. Nazywała się Alija Bet i zajęła się organizowaniem nielegalnej imigracji żydowskiej do Palestyny. Dysponowała 60 statkami i samolotami oraz wielką masą samochodów i ciężarówek. Dzięki ogromnemu, sięgającemu dziesiątki milionów dolarów budżetowi, korumpowała wszystkich, od policjantów i pracowników portowych, po urzędników państwowych i dyplomatów. Na całym globie działały tysiące agentów Aliji Bet, którzy dzięki nadajnikom radiowym potrafili koordynować środki transportu w najdziwniejszych miejscach na świecie. Wszystko po to, aby jak największą liczbę Żydów przerzucić na Bliski Wschód. Aliją Bet kierował Saul Awigur. Urodził się na Łotwie jako Saul Meyeroff. Nazwisko zmienił w Palestynie dla upamiętnienia syna Gura, który zginął w walce z Arabami. Awigur oznaczało bowiem ojciec Gura. Bez akcji Aliji Bet, która pracowała także w okresie wojennym, Żydzi nie zdołaliby zgromadzić w Palestynie tylu ludzi, aby poważnie myśleć o powołaniu własnego państwa. Imigrowali do Palestyny także Żydzi z Polski. W drugiej połowie lat 30. doszło do intensywnych kontaktów władz polskich z jednym z liderów syjonistycznej prawicy, pochodzącym z Polski — Władimirem Żabotyńskim. Polscy oficerowie brali udział w szkoleniach bojówek żydowskich, potajemnie sprzedano także spore ilości broni tajnej organizacji wojskowej Irgun, której bojownicy wystąpili w połowie lat 30. z Hagany. Na ich czele stanął Abraham Stern, młody radykał, który chciał, opierając się na dostawach z Polski, stworzyć armię gotową do walki z Brytyjczykami oraz Arabami. Ważną postacią w tym środowisku był także Mieczysław Biegun, znany później pod nowym nazwiskiem jako Menachem Begin, terrorysta, żołnierz i premier Izraela, jedyny, któremu udało się dogadać z Arabami. Najbardziej niezwykłym wyczynem żydowskiej prawicy były rozmowy z nazistami, które zaowocowały zgodą na „transfer” do Palestyny kilkudziesięciu tysięcy niemieckich Żydów. Rozmowy z Adolfem Eichmanem, szefem żydowskiego referatu w Urzędzie Bezpieczeństwa III Rzeszy prowadził pochodzący z Polski Feivel Polkes. Akcję wspierał sam Reinchard Heydrich, jeden z najbliższych współpracowników Hitlera. Narodziny i wojna Historyczna szansa dla syjonistów pojawiła się po II wojnie światowej. Po Szoah, zagładzie europejskich Żydów, idea stworzenia żydowskiego państwa w Palestynie otrzymała poparcie międzynarodowej społeczności. W listopadzie 1947 r. ONZ podjęła rezolucję o podziale Palestyny na część arabską i żydowską. Mandat brytyjski wygasał 15 maja 1948 r. i zarówno Żydzi, jak i Arabowie przygotowali się na ten moment. 14 maja w Tel Awiwie podpisana została deklaracja niepodległości, która powoływała Medinat Izrael — Państwo Izraela. Na jego czele stanął tymczasowy rząd, którego pracami kierował Dawid Ben Gurion. Nowe państwo nie miało konstytucji, aby uniknąć sporów ze środowiskami ortodoksyjnych Żydów, którzy domagali się podkreślenia jego religijnego charakteru, jak i wyznaczonych granic. O ich przebiegu miało zadecydować starcie zbrojne, do którego przygotowywała się od dawna Liga Arabska, skupiająca wszystkie najważniejsze kraje tego regionu. 15 maja 1948 r. kilka samolotów egipskich zbombardowało Tel Awiw, rozpoczynając wojnę, której celem było zniszczenie w zarodku żydowskiego państwa. Atak miał miejsce z kilku stron i uczestniczyły w nim armie Egiptu, Jemenu, Syrii, Transjordanii, Libanu, Iraku. Przeciwko nim stanęła Hagana, którą przekształcono w regularną armię Izraela, oraz cywilna samoobrona. Początkowo Arabowie odnosili sukcesy na wszystkich frontach. Do legendy tej wojny przeszła obrona Starego Miasta w Jerozolimie, zamieszkałego przez mniej więcej tysiąc Żydów. W ich obronie stanęli bojownicy Hagany i Irgunu, łącznie ok. 250 żołnierzy, głównie z elitarnej kompanii szturmowej Palmach, którzy w czasie wojny służyli w brytyjskich siłach specjalnych. Atakowało ich 4 tys. żołnierzy z Legionu Arabskiego oraz jednostki arabskiej samoobrony. Zażarte walki o każdy dom i zaułek trwały ponad tydzień. 28 maja Stare Miasto zostało zdobyte. Tych, którzy przeżyli, wygnano z miasta. Wysadzone zostały w powietrze także 22 synagogi w Jerozolimie. Innym niezwykłym epizodem była obrona kibucu Degania, gdzie członkowie samoobrony, bez ciężkiej broni, butelkami zapalającymi powstrzymali kolumnę syryjskich czołgów prących na Tel Awiw. Nie wiadomo jak dalej potoczyłyby się losy wojny, gdyby 24 maja rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nie nakazała wszystkim stronom konfliktu zawieszenia broni. Izrael wykorzystał ten czas dla wzmocnienia swych pozycji, a także ściągnięcia nowych zapasów broni. Największe dostawy szły z Czechosłowacji. Żydzi zdołali wówczas kupić ogromne ilości broni, amunicji, a przede wszystkim samoloty bojowe. W czasie kolejnych walk jesienią 1948 r. oraz wiosną 1949 r. siły zbrojne Izraela nie tylko zdołały odeprzeć napastników, ale przeszły do kontrofensywy, zajmując nowe terytoria. Obie strony nie oszczędzały ludności cywilnej. Po walkach o lotnisko Lod w lipcu 1948 r. wojska izraelskie wygnały stamtąd na tereny pustynne ponad 50 tys. Arabów. Wielu z nich, a przede wszystkim starcy i dzieci, umarło w czasie tej ewakuacji. Natomiast w czasie walk o Galileę, w październiku 1948 r., doszło do masakr w kilku wioskach arabskich. Żołnierze izraelscy z zimną krwią rozstrzeliwali bezbronnych cywilów, kobiety i dzieci. Strach padł na inne arabskie wioski, przyspieszając ucieczkę Palestyńczyków do sąsiednich krajów arabskich. Świat po raz pierwszy zobaczył, że Żydzi potrafią być równie bezwzględni wobec swych przeciwników, jak sami tego doświadczali w czasie II wojny światowej. Rząd Izraela stanął także wobec dramatycznego konfliktu wewnętrznego. W czerwcu 1948 r. przypłynął do Izraela statek „Atlalena” z tysiącem ochotników na pokładzie oraz wielkimi zasobami broni i amunicji, zakupionymi przez bojowników Irgunu. Rząd domagał się, aby wszystko przejęła armia, bojowcy nie chcieli się na to zgodzić. Ben Gurion nakazał więc zatopić statek wraz z ładunkiem i ludźmi. W walkach zginęło 66 bojowników Irgunu, wielu innych aresztowano. Izrael stanął na krawędzi wojny domowej, ale po kilku dniach kryzys opanowano, a rząd Ben Guriona zachował pełną kontrolę nad wszystkimi formacjami zbrojnymi. Potrafił także skutecznie zabiegać o wsparcie. Największą pomoc finansową nowe państwo otrzymało ze strony USA, ale także ZSRR nieformalnie wspierało rząd w Tel Awiwie. Najważniejsza jednak była reakcja samych Żydów, z których ponad 200 tys. zdecydowało się przyjechać do toczącego dramatyczną walkę państwa. Kłopoty bez końca Wojna 1948—1949 zakończyła się całkowitym zwycięstwem Izraela, który wykorzystał słabe przygotowanie wojsk arabskich, brak jakiejkolwiek koordynacji w ich działaniach, a także znacznie mniejsze zaangażowanie żołnierzy na polu walki. Wiosną 1949 r. Izrael sprytnie zawierał rozejm z poszczególnymi krajami arabskimi, które akceptowały jego zdobycze terytorialne. W efekcie, w porównaniu z planem przedstawionym w rezolucji ONZ w 1947 r., Izrael powiększył swoje terytorium o 21 proc. Ten sukces został okupiony śmiercią ponad 6300 żołnierzy i cywili, straty Arabów były dwukrotnie większe. Najbardziej dramatycznym problemem, który nie został rozwiązany do dnia dzisiejszego, jest kwestia uchodźców arabskich. Ponad 700 tys. Palestyńczyków musiało iść na wygnanie, osiedlając się w Transjordanii, Libanie i Egipcie w rejonie Gazy. Pomimo że Izrael wygrywał kolejne wojny, nie zdołał sobie zapewnić pokoju ze strony arabskich sąsiadów. Jednak jego powstanie, dzięki uporowi, pracy i męstwu kilku pokoleń Żydów, zmieniło bieg historii. Po setkach lat rozwiązana została kwestia żydowska, ale jednocześnie powstały nowe ogniska niepokojów i punktów zapalnych na świecie. opr. mg/mg Wybierając się do Izraela, głównym celem wyjazdu najczęściej jest Jerozolima, miasto trzech największych religii monoteistycznych. Pełno w nim przesiąkniętych historią miejsc, o których każdy z nas słyszał lub czytał. Ściana Płaczu, Góra Oliwna, Wzgórze Świątynne, Bazylika Grobu Pańskiego, Mury Starego Miasta i wiele więcej. Zastanawiacie się, które atrakcje Jerozolimy koniecznie trzeba odwiedzić, a które można przełożyć na później? Ten artykuł czytaj więcej … W ostatnim czasie coraz więcej osób pisze do nas z prośbą o poradę, co warto zobaczyć w Izraelu. Wybierają się tam na kilka dni, tydzień lub dwa tygodnie. Na takie wiadomości zawsze staramy się odpowiedzieć, że wiele zależy od naszych preferencji. Jeden lubi zabytki, drugi aktywnie spędza czas, a trzeci mógłby nie wychodzić z basenu. Aby ułatwić Wam i sobie czytaj więcej … Jak okiem sięgnąć dookoła widać delikatnie pofałdowany krajobraz Pustyni Judzkiej. Słońce jeszcze chowa się za horyzontem dając trochę światła na niebie. Znajduje się na zboczach płaskowyżu, na którego szczycie są starożytne ruiny twierdzy Masada, która była miejscem krwawego wydarzenia. Wybierając się do Izraela koniecznie chciałem pojechać zobaczyć twierdzę Masada. Jednak nie wystarczyło mi odwiedzenie jej w pełnym słońcu. Chciałem móc czytaj więcej … Nazaret to miasto, które wymaga poświęcenia mu trochę czasu, aby mógł zaprezentować się w pełnej krasie. Nie da się poznać miejsca będąc tu przejazdem, na parę chwil zaliczając najważniejsze punkty. Większość ludzi przyjeżdża tu na chwilę, aby zobaczyć Bazylikę Zwiastowania, później kościół św. Józefa i po chwili wsiada do autobusu i odjeżdża. To, co najlepsze w Nazarecie zostaje dla tych, czytaj więcej … Z czym kojarzy Wam się Ziemia Święta? W jakim celu tak wielu pielgrzymów przybywa corocznie w te rejony? Jednym z powodów są odwiedziny Bazyliki Grobu w Jerozolimie, drugim jest chęć zobaczenia miejsca narodzin Jezusa w Betlejem, a trzecim jest zobaczenie miejsca zwiastowania Maryi, czyli bazylika Zwiastowania Pańskiego w Nazaret. Historycy, lecz przede wszystkim tradycja chrześcijańska uważa, że dokładnie w tym czytaj więcej … Jeszcze nie ma południa, a żar leje się z nieba. Wchodzimy przez wąskie, kompletnie niepozorne drzwi do małego wnętrza po środku małej uliczki w Nazarecie. Nie było żadnego szyldu, czy reklamy. W środku kilka krzeseł, mini stoliczków i niewielki bar, za którym stoi barman. Poza nim nikogo tu nie ma. Nie ma tu także nalewaka do piwa, a bar niczym czytaj więcej … Czego można spodziewać się na pięknej piaszczystej plaży? Idealnie białego piasku, delikatnych wydm, szafirowej wody w morzu lub oceanie. A czy ktoś spodziewałby się starożytnych ruin lub teatru rzymskiego pochodzącego z I w. Też nie spodziewaliśmy się zobaczyć takiego widoku na izraelskim wybrzeżu Morza Śródziemnego w Cezarea. Zapowiada się ciekawie, prawda? Z oddali rozpościera się widok na wysoką ścianę, czytaj więcej … Izraelski autobus zatrzymuje się na przystanku w Hebronie nieopodal dużej budowli, która wygląda jak forteca z wysokimi murami. To właśnie tutaj jest jedno z najważniejszych miejsc dla muzułmanów, Żydów i chrześcijan. Trzymając się zapisów Starego Testamentu, Abraham kupił tutejszy teren, aby pochować swoją żonę Sarę. Ostatecznie znajdziemy w Grobowcu Patriarchów także groby Izaaka i Rebeki oraz Jakuba i Lea. Grobowiec czytaj więcej … Piątkowe późne popołudnie. Słońce chyli się ku zachodowi, a Jerozolima zaczyna powoli wyludniać się. Komunikacja miejska przestała jeździć, coraz mniej ludzi na ulicach. Mijamy Żydów odświętnie ubranych zmierzających w przeciwnym do nas kierunku – pod Ścianę Płaczu. To znak, że rozpoczyna się Szabat. My tym razem nie idziemy pod Western Wall, lecz zamierzamy zobaczyć wspaniały street art w Mahane Yehuda czytaj więcej … Rzeki Jordan nie trzeba specjalnie przedstawiać. Każdy, kto choć trochę związany jest z religią chrześcijańską, o niej słyszał. To właśnie w niej Jan Chrzciciel dokonał chrztu Jezusa. Jednak rzeka Jordan ma ponad 250 km i płynie przez Liban, Syrię, Izrael oraz Jordanię zatem gdzie jest to mistyczne miejsce chrztu Jezusa? Czy słyszeliście o takich lokalizacjach jak Yardenit czy Qasr el-Yahud czytaj więcej … Mapa Izraela – stolica, większe miastaMapa IzraelaIzrael to kraj pustynny nad Morzem Śródziemnym, w Zachodniej Azji. Graniczy z Libanem, Syrią, Jordanią i Egiptem. Obok Izraela leży również Autonomia Palestyńska, ziemie wcześniej określane mianem Palestyny oraz Strefa Gazy. Zewnętrzne granice Palestyny są pod kontrolą władz izraelskich. Izrael ogłosił niepodległość 14 maja 1948 roku. Stolicą jest Jerozolima. W niej mieści się siedziba prezydenta i większość państwowych urzędów. A mimo to ONZ i większość państw nie uznaje Jerozolimy za stolicę. Jest też największym miastem Izraela, zarówno ze względu na powierzchnię jak i liczbę ludności. Jest jednym z ważniejszych miejsc na ziemi dla Żydów, Chrześcijan i Mułzumanów. To tu znajduje się Ściana Płaczu i Bazylika Świętego co do wielkości miastem jest Tel Awiw-Jafa. Położone na równinie Szaron nad Morzem Śródziemnym miasto jest najbogatszym w Izraelu. W nim mieszczą się największe centra technologiczne, a także ośrodki badawczo- rozwojowe międzynarodowych spółek. To również jedno z najchętniej wybieranych miast Izraela przez turystów. Trzecie pod względem wielkości miasto Hajfa mieści się nad Zatoką Hajfy. Kolejne duże miasta: Riszon le-Cijjon (na Równinie Szaron), Aszdod (północno- zachodnia pustynia Negev), Petach Tikwa (na Równinie Szaron).Mapa administracyjna IzraelaIzrael podzielony jest na sześć dystryktów. Nazywają się one mehozot. Są to: • Północny, • Hajfa, • Centralny, • Tel Awiw, • Jerozolima, • Południowy. Każdy dystrykt dzieli się na 15 poddystryków, określanych mianem nafot. A każdy z poddstryktów podzielony jest na 50 naturalnych Klimatyczna IzraelaMapa klimatyczna Izraela, źródło: autor: Beck, Zimmermann, N. E., McVicar, T. R., Vergopolan, N., Berg, A., & Wood, E. F., licencja CC BY-SA jest zróżnicowany pod względem warunków klimatycznych. Niewielki obszar, ale w ciągu jednego dnia można przejechać przez kilka stref klimatycznych. Mamy tu do czynienia z klimatem tropikalnym, umiarkowanym i śródziemnomorskim. Klimat tropikalny występuje w Dolinie Jordanu. Umiarkowany w centralnym paśmie wzgórz. Latem jest gorąco i sucho, wiosną ciepło, ale i deszczowo, a jesienią chłodno i deszczowo. Natomiast klimat śródziemnomorski w paśmie nizin leżących nad morzem, cechuje się długimi i gorącymi latami, a zima jest deszczowa i chłodna. Od maja do września w Izraelu rzadko pada deszcz. Jest upalnie i butelkę z wodą mineralną trzeba mieć przy sobie. Najniższa temperatura odnotowana w Izraelu to -13,7 °C. A najwyższa nie tylko w Izraelu, ale w całej Azji wyniosła 53,9 °C. Zanotowano ją w 1942 roku, w Dolinie upraw IzraelaMapa aktywności ekonomicznej IzraelaGeograficzna mapa topologiczna IzraelaMapa topograficzna IzraelaIzrael jest w większości terenem pustynnym. Izrael ma również dostęp do Morza Czerwonego, na odcinku 7 km. Pomimo tego, że jest to mały kraj, to ma i pustynie, i góry, i morze. Pustynia Negev ciągnie się na południowych obszarach kraju. Zajmuje około 40% powierzchni kraju. Na pustyni Negav znajduje się jedna z najbardziej niesamowitych formacji geologicznych, krater Ramon. Na południu pustynię kończy Zatoka Akaba. Na samej pustyni wiele mniejszych i większych miasteczek, w tym popularne turystyczne regiony. Na pustyni otwarto również uczelnię, instytut oraz międzynarodową szkołę, które zajmują się między innymi kwestiami związanymi z rozwojem pustyni. Przez Negav okresowo przepływają satelitarna Izraela nocnaPrzez północną część kraju ciągną się łańcuchy górskie. Galilea, Góra Karmel, Wzgórza Golan. Na wschód od Gór Judzkich, na całej wschodniej części Izraela, biegnie Rów Jordanu. Jest on częścią Rowu Abisyńskiego. Najdłuższą rzeką Izraela jest Jordan (250 km). Swój bieg kończy w Morzu Martwym. Lustro rzeki jest w najniższym punkcie ziemi, 408 m i co ciekawe wciąż się obniża. Inne rzeki przepływające przez Izrael to między innymi: Besor, Aleksander, Jarmuk, Jarkon, drogowa (samochodowa) IzraelaMapa drogowa IzraelaIzrael można zwiedzać na własną rękę, poruszając się wypożyczonym samochodem, pociągiem bądź autobusem. Inna opcja to zorganizowana wycieczka. Jednak najwięcej zobaczysz decydując się na samodzielne zwiedzanie. Drogi są w bardzo dobrym stanie, dużą część stanowią autostrady. Jedyny minus to duże korki i cierpliwość się przyda. Samochód może wypożyczyć osoba powyżej 25. roku życia. Można nim podróżować wyłącznie po Izraelu. Na terenie Autonomii Palestyńskiej auto nie ma ubezpieczenia. Wyjątkiem część drogi nr 1 i 90, która ciągnie się wzdłuż Morza Martwego. Płatna jest autostrada nr 6. Choć nie ma bramek za przejazd zapłacisz przy zwrocie auta. Tablice drogowe są w trzech językach, oprócz hebrajskiego i arabskiego, również w języku angielskim. Styl jazdy nieco różni się od tego, do którego przywykliśmy w Europie. Zamiast kierunkowskazu często używają klaksonu i niekoniecznie ustępują pierwszeństwa przy zmianie pasa bądź włączaniu się do ruchu. Izrael możesz zwiedzać również pociągiem i autobusem. Pociągami dojedziesz do większości miast, są klimatyzowane i komfortowe. Zarówno pociągi jak i autobusy nie kursują w szabat, który zaczyna się w piątek o zachodzie słońca i kończy w sobotę o zachodzie turystyczna Izraela – bezpieczeństwoMapa polityczna Izraela terytoria spornePomimo konfliktów Izraelczycy są pozytywnie nastawieni do turystów. Jednak wciąż między sobą toczą walki i można się znaleźć niestety w ich centrum, dlatego należy być ostrożnym i uważnym. Izrael jest niesamowitym miejscem na ziemi, punktów na turystycznej mapie jest wiele, dlatego przed wyjazdem warto dokładnie zaplanować podróż. • Święte Miasto, Jerozolima- Bazylika Grobu Pańskiego, Ściana Płaczu, Jad Waszem (centrum holokaustu), Kopuła na Skale, Góra Oliwna, Droga Krzyżowa. • Pustynia Negew- Park Narodowy Ein Avdat, liczne kratery, szlaki piesze. • Tel Awiw- miasto, które nigdy nie śpi, piękne plaże, sporty wodne, niezwykła architektura. • Ejlat- dla miłośników ciepła o każdej porze roku. Miasto leży nad Morzem Czerwonym. Przyciąga pięknymi plażami, możliwościami nurkowania i podziwiania raf koralowych oraz rejsami łodziami z przeźroczystym dnem. • Morze Martwe- szacuje się, że za pół wieku wyschnie. Panuje tam specyficzny mikroklimat, sprzyjający osobom, które mają problemy z układem oddechowym, astmę. To idealne miejsce dla wszystkich, którzy nie potrafią pływać, woda unosi człowieka. Warte odwiedzenia jest również Jerycho uznawane za najstarsze miasto i Nazaret, miejsce, w którym wychował się Jezus.

gdzie jest izrael mapa